تأثیر تمرین تناوبی بر ظرفیت اکسیداتیو و گلیکولیتیک عضلات اسکلتی موش های صحرایی نر پیر و جوان

مقدمه: هر نوع پروتکل تمرینی آثار خاصی بر فیزیولوژی بدن دارد. با توجه به هدف از برنامه تمرینی و شرایط گروه های تحت تمرین لازم است برنامه خاصی در نظر گرفته شود. لذا، هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین تناوبی بر ظرفیت اکسیداتیو و گلیکولیتیک عضلات اسکلتی موش های صحرایی نر پیر و جوان است. روش بررسی: تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در دو گروه سنی پیر (میانگین سن و وزن به ترتیب 27 ماه و 31± 389 گرم) و جوان (میانگین سن و وزن به ترتیب 3 ماه و 13± 224 گرم) تهیه شده و به طور تصادفی به دو گروه شاهد (10 = n) و تجربی (10 = n) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل، 4دقیقه دویدن و 2 دقیقه استراحت فعال در10 وهله تمرینی بود. سرعت دویدن در طول پروتکل به صورت فزاینده از 18 به 30 متر در دقیقه افزایش یافت. برنامه تمرینی هر جلسه به مدت 60 دقیقه، 6 روز در هفته و به مدت 8 هفته انجام شد. موش ها 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی بیهوش شده و عضلات نعلی (sol) و بازکننده طویل انگشتان پا (edl) خارج گردید. و فعالیت آنزیم های سیترات سنتاز (cs) و لاکتات دهیدروژناز (ldh ) ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی انجام شد. نتایج: فعالیت آنزیم cs در گروه تجربی در عضله edl و sol در هر دو گروه سنی افزایش معنی داری داشت(05/0>p). همچنین اگر چه فعالیت ldh عضله edl و sol در گروه پیر تجربی نسبت به گروه پیر شاهد افزایش داشت، ولی این افزایش از نظر آماری معنی دار نبود. با این حال، فعالیت ldh در هر دو عضله edl و sol درگروه جوان تجربی افزایش معنی داری داشت(05/0>p). نتیجه گیری: زمانی که هدف ما افزایش هم زمان ظرفیت اکسیداتیو و گلیکولیتیک است، پروتکل تمرینی اجرا شده در این مطالعه می تواند در سالمندی و جوانی مفید و سودمند باشد.